Lees de ervaringsverhalen

Judith van der Horst (44 jaar) heeft last van terugkerende depressies. Sinds 2018 maakt zij deel uit van de werkgroep #ikhebjenodig.

“Ik neem deel aan de werkgroep #ikhebjenodig omdat ik het belangrijk vind dat er mét mensen gesproken wordt in plaats van óver mensen met depressie. Op deze manier zorgen we met #ikhebjenodig dat méér mensen depressie leren herkennen om zo eerder steun te ontvangen. Ik merk dat mijn inbreng gewaardeerd wordt.

De afgelopen jaren heb ik mij gerealiseerd dat ik tijdens een depressie moeilijk benaderbaar ben door mijn omgeving en niet open sta voor goede raad. Wat voor mij helpt is dat mijn omgeving met mij mee beweegt op die momenten, mij steunt en luistert als ik mijn verhaal kwijt wil en pas goede raad geeft als ik daar om vraag.

Steun heb ik ook gehad van mijn huisarts, die mij serieus nam en acute hulp voor mij regelde op het moment dat ik dat zelf niet meer kon. Structurele hulp krijg ik van mijn psycholoog, die ik vond met de hulp van de POH-ggz (praktijk ondersteuner huisarts). Het vergde een lange adem van zowel mijzelf als mijn psycholoog voordat ik me op mijn gemak voelde.”

Judith schreef een boek over haar ervaring met depressie, wat haar wél en juist níet geholpen heeft. Het boek ‘wonderlijke taal der emoties’ is in paperback en e-book te bestellen bij elke boekhandel (ISBN 9789403605487) en ook via bol.com en Libris.nl.

De ervaring van Cees
Mijn wereld stopte met draaien toen mijn vrouw, mijn enige en eerste liefde met wie ik 40 jaar gelukkig was, overleed. Ik stond met mijn rade- en reddeloosheid vooraan bij het loket ‘Depressie: hier melden’. Ik kreeg alle aandacht van onze kinderen, kleinkinderen, vrienden, buren, collega’s. Maar hun warme onvoorwaardelijke aandacht en liefde bleek niet genoeg: ik moest het zelf een plaats in mijn hart, hoofd en ziel geven. Zelf de deur naar geluk weer vinden. Weer beseffen: ‘Ik mag er zijn.’ Maar hoe dan?
Ik begon door mijn verdriet, wanhoop en emoties van me af te schrijven en te schilderen. Dat resulteerde in onder andere een boek over het leven van mijn vrouw (haar laatste wens) en meerdere schilderijen van haar die nu ons huis opvrolijken. Het was een louterend, meditatief proces met een genezend effect. Ik kan weer terugkijken naar onze foto’s en onze herinneringen, fietsen langs de plekken waar we zulke speciale herinneringen aan hebben met een lach op mijn gezicht in plaats van tranen op mijn wangen. De dagen en nachten werden weer prettig en draagzaam in plaats van pijnlijk en oneindig lang en leeg. Ik had mijn pijn mijn vriend gemaakt.
Mijn volgende stap was een antwoord vinden op de vraag: ‘Wat maakt me gelukkig?’ Ik ging wederom schrijven: een dagboek. Waarbij ik mezelf vragen stelde als: ‘Wat brengt me uit mijn evenwicht? Wat moet ik anders doen? Wat heb ik geleerd vandaag, over mezelf, over anderen? Welke dingen zijn essentieel voor mijn geluk en welbevinden?’ Ik was mijn eigen therapeut. Ik bleek mezelf nodig te hebben! En ik ben er weer. Terug in het leven, mijn leven, ons leven. Samen.
Cees Oudejans, 66 jaar

De ervaring van Mieke
“Al een tijdje voelde ik me somber. In de coronatijd ging ik me eenzamer voelen en steeds somberder. Toen ik een bericht las over coaching in coronatijd heb ik me na enige aarzeling bij Prezens aangemeld. Voor mij werkte de combinatie van drie telefonische gesprekken met een online module prima. Hierdoor ben ik me bewuster geworden van hoe het met me gaat en wat ik nodig heb. Ik denk nu meer in kleinere stappen. Ik merk dat ik weer wat meer energie heb. Iemand anders die last heeft van somberheid zou ik zeker aanraden om er niet alleen mee te blijven rondlopen, maar om er met iemand over te praten. Het is geen teken van zwakte om wat ondersteuning te vragen. Zo zorg je goed voor jezelf.”
Mieke , 52 jaar

Het verhaal van Peter

Ik ben Peter, 50 jaar. Ik woon in Amstelveen. Ik ben alleenstaand. Ik heb momenteel geen werk.

Al een lange tijd voelde ik me, nu achteraf gezien, somber. Lusteloos, ja…eigenlijk was ik al lange tijd depressief. Ik zag op een gegeven moment geen uitweg meer in zaken, of ik zag geen oplossingen meer. Bijvoorbeeld op mijn werk. Op mijn werk was de werksfeer veranderd, er was een andere cultuur. Ik was gewend om keihard te werken, maar het lukte op een gegeven moment niet meer.

Op mijn werk wilde ik dingen verbeteren, ik probeerde goed te doen, maar het werd door de collega’s verkeerd opgevat en daar had ik geen grip meer op. Ik werd overgevoelig voor geluiden. Ik werd ook overgevoelig voor dingen om me heen die naar mijn idee niet goed gingen. Alleen deze prikkels werden voor mij te scherp en ik kon ik er niet meer tegen. Ik wilde op een gegeven ogenblik alleen nog maar rust aan mijn hoofd, en rust om mij heen.

De aanleiding om hulp te zoeken kwam via mijn zus. Zij had in de gaten dat het niet goed met mij ging. Zij drong aan op hulp en dat was uiteindelijk ook goed. Mijn zus heeft voor mij gebeld met het Maatschappelijk Werk van Participe in Amstelveen. Ik kreeg een intakegesprek en mijn zus ging ook mee naar dit 1e gesprek. Dat vond ik fijn, dat gaf mij steun. De gesprekken er na ben ik alleen gegaan, dat vond ik wel heel prettig, want zo kreeg ik weer een stuk zelfstandigheid terug. Het was weer een 1e stap om mijn zelfstandigheid terug te pakken. Het gesprek met de maatschappelijk werker verliep goed. Ik ervaarde het als prettig dat ik mijn verhaal kwijt kon. Dat er echt geluisterd werd. Ik kon alles vertellen waar ik mee zat. De gesprekken na het 1e gesprek waren prettig, ik kreeg tips en advies. Het belangrijkste was dat er geen (ver)oordelen werden uitgesproken.

Ik ben nu 5 maanden verder…. Ik ben er nog niet helemaal… maar ik heb het gevoel dat ik nu weer de goede kant op ga. Wat ik wil meegeven aan naasten is om ook echt naast je te komen staan. Het was goed dat mijn zus op hulp aandrong. Dat had ik echt nodig want alleen zelf kwam ik er niet meer uit. Ook is het belangrijk dat werkgevers meer inzicht krijgen en hebben in wat er kan spelen bij een werknemer met depressieve klachten. Ook is het belangrijk om te realiseren dat als je depressieve klachten hebt, dat je je niet aanstelt of zo.

Mensen moeten niet zomaar hun mening of advies opdringen, maar echt proberen te praten met je en luisteren naar je…………. want erover praten helpt!